Ημερομηνία: 27 Σεπτεμβρίου -14 Οκτωβρίου 1529
Τοποθεσία: Βιέννη
Αντίπαλοι: Αυστρία – Οθωμανική Αυτοκρατορία
Έκβαση: Υποχώρηση των δυνάμεων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
Ηγέτες: Βίλχεμ Φον Ρόγκεντορφ – Σουλειμάν Α’
Στρατιωτική δύναμη: 23,000 - 120,000
Απώλειες: Άγνωστος αριθμός - 14,000
Από το 1520 που ανέβηκε στο θρόνο ως το 1528, ο Σουλεϊμάν Α’ είχε καταφέρει να αποκτήσει τον έλεγχο του μεγαλύτερου τμήματος της Μεσογείου και ετοιμαζόταν να διευρύνει τις χερσαίες κτήσεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην κεντρική ευρώπη. Επιδεικνύοντας εξαίρετες διπλωματικές ικανότητες κατάφερε να συμμαχήσει με τον Φραγκίσκο Α' της Γαλλίας και να σταματήσει την υποστήριξη που παρείχε το Βατικανό στην Αυστρία. Έτσι "άνοιξε" ο δρόμος ώστε, την άνοιξη του 1529, να προελάσει με 120 χιλιάδες στρατιώτες και 300 χιλιάδες προσωπικό συνοδείας προς τη Βιέννη.
Από την άλλη πλευρά, με 20 χιλιάδες στρατιώτες και 72 κανόνια, ο Κόμης Νίκλας Φον Σαλμ και ο Βίλχεμ Φον Ρόγκεντορφ που είχε τη στρατιωτική διοίκηση της Βιέννης, ανέλαβαν μια αποστολή καταδικασμένη σε αποτυχία. Τα μεσαιωνικά τείχη της πόλης είχαν σχεδιαστεί για να απωθούν πολιορκητικούς κριούς αλλά όχι σύγχρονα κανόνια. Οι 700 Ισπανοί τυφεκιοφόροι που έσπευσαν σε βοήθεια των Αυστριακών ήταν πολλοί λίγοι για να κάνουν τη διαφορά. Αν και απομακρύνθηκαν τα γυναικόπαιδα, ενισχύθηκαν οι οχυρώσεις με ορύγματα και η πόλη εφοδιάστηκε για πολύμηνη πολιορκία, τίποτα δε φαινόταν ικανό να γλυτώσει τη Βιέννη από την ισοπεδωτική καταστροφή.
Όταν ο Σουλεϊμάν Α’ έφτασε προ των πυλών απαίτησε την παράδοση της πόλης υποσχόμενος να μην πειράξει τον άμαχο πληθυσμό. Οι αυστριακοί αρνήθηκαν και έτσι ξεκίνησε ο πρώτος γύρος της πολιορκίας με κανονιοβολισμούς που κράτησαν τρεις εβδομάδες. Η σθεναρή αντίσταση των αμυνομένων υποχρέωσε το σουλτάνο να ρίξει στη μάχη το πιο επίλεκτο σώμα του στρατού του: τους Γενίτσαρους. Αν και οι αήτητοι μέχρι τότε Γενίτσαροι κατάφεραν να διεισδύσουν στο νότιο τμήμα της πόλης, οι αυστριακοί έκλεισαν γρήγορα τα κενά στην άμυνα τους και τους αποδεκάτισαν.
Η μικρή αυτή νίκη των ευρωπαίων είχε τεράστιο αντίκτυπο στο ηθικό των Οθωμανών. Και εκτός από το ηθικό, ο Σουλεϊμάν Α' είχε αρχίσει να ξεμένει από χρόνο. Το καλοκαίρι του 1529 ήταν ένα από τα πιο βροχερά στην ιστορία καθυστερώντας σημαντικά την προέλαση των Οθωμανών. Όταν έφτασαν στην Βιέννη φυσούσαν ήδη δυνατοί ψυχροί άνεμοι, ο χειμώνας είχε κάνει την εμφάνιση του και οι κάτοικοι ήταν πιο προετοιμασμένοι από ό,τι περίμεναν. Ο Σουλειμάν δεν είχε άλλη επιλογή από το να υποχωρήσει καίγοντας το στρατόπεδο του και σφάζοντας τους σκλάβους που είχε υποτάξει καθ’ οδόν προς τη Βιέννη.
Η αποτυχία στη Βιέννη σήμανε την αρχή της κατάρρευσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που διήρκεσε τέσσερις περίπου αιώνες και εξασφάλισε τη διατήρηση του χριστιανικού χαρακτήρα της Ευρώπης. Ήταν η τελευταία εισβολή των Οθωμανών σε ευρωπαϊκό έδαφος.
Η μάχη του Βατερλό
Τοποθεσία: Βατερλό
Έκβαση: Ολοκληρωτική καταστροφή του γαλλικού στρατού
Αντίπαλοι: Γαλλική αυτοκρατορία – 7η Συμμαχία
Ηγέτες: Ναπολέων Βοναπάρτης – Δούκας του Γουέλινγκτον
Στρατιωτική δύναμη: 72.000 – 118.000
Απώλειες: 25.000 – 22.000
Όταν ξέσπασε η Γαλλική επανάσταση το 1789, ο 21χρονος Ναπολέον Βοναπάρτης εγκατέλειψε το αξίωμα του στο βασιλικό πυροβολικό για να υποστηρίξει την εξέγερση. Έξι χρόνια μετά ήταν στρατηγός του Γαλλικού στρατού έχοντας καταπνίξει και μια αντεπανάσταση των μοναρχικών. Η ανταμοιβή του ήταν η διοίκηση των γαλλικών δυνάμεων στην Ιταλία με τις οποίες πέτυχε συναπτές νίκες επί ευρωπαίων αντιπάλων στρατών.
Το 1804 αυτοανακηρύχτηκε αυτοκράτορας οδηγώντας το στρατό της Γαλλίας από νίκη σε νίκη και στην εισβολή στη Ρωσία το 1812. Αν και νίκησε το στρατό της ηττήθηκε από το ρωσικό χειμώνα και αναγκάστηκε να υποχωρήσει. Την άνοιξη του 1813, η Βρετανία, η Ρωσία, η Σουηδία και Πρωσία συμμάχησαν και κατάφεραν μια σημαντική νίκη επί των εξασθενημένων γαλλικών δυνάμεων στη Ληψία. Με την πίεση των αξιωματικών του, ο μεγάλος στρατηλάτης αναγκάστηκε να αποσυρθεί και να δεχτεί τη φυλάκιση του στο νησί Ελβα κοντά στην Κορσική.
Μετά από μια ιστορικής σημασίας απόδραση, ο Ναπολέων επέστρεψε στη Γαλλία και στρατολογώντας τους βετεράνους των εκστρατειών του συνέχισε να τρομοκρατεί τα ευρωπαϊκά εδάφη. Σε αυτό βοήθησε και ο ίδιος ο Λουδοβίκος ΙΗ’ που εντωμεταξύ είχε ενθρονιστεί με τη βοήθεια των ευρωπαίων συμμάχων. Οι δυνάμεις που έστειλε για να το συλλάβουν συμμάχησαν μαζί του δημιουργώντας έναν ακόμα πιο ισχυρό στρατό.
Αυτό ήταν το υπόβαθρο της μεγαλύτερης, από πλευράς ιστορικής σημασίας, μάχης στην ιστορία για την Ευρώπη. Οι στρατοί του Βοναπάρτη και του Γουέλινγκτον που ηγήθηκε της 7η Συμμαχίας προετοιμάστηκαν για την τελική αναμέτρηση στο Βατερλό, λίγο έξω από τις Βρυξέλες. Στις 18 Ιουνίου 1815 και μετά από ανελέητο βομβαρδισμό των συμμαχικών θέσεων, ο Ναπολέον διέταξε τα στρατεύματα του να επιτεθούν. Αυτό που όμως δεν είχε υπολογίσει ήταν ο στρατός των Πρώσων που στο μεταξύ είχε σπεύσει στο Βατερλό και είχε καταλάβει ένα χωριό στα νώτα του στρατού του. Αν και είχε καταφέρει να διασπάσει τις συμμαχικές γραμμές βρισκόταν περικυκλωμένος. Αντιδρώντας στις εξελίξεις κατάφερε να υποχωρήσει και να απωθήσει τους Πρώσους αλλά παράλληλα έχανε τη μάχη στο κυρίως μέτωπο με το Γουέλινγκτον. Ο στρατός του τράπηκε σε άτακτη υποχώρηση και τελικά ο ίδιος αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει για να γλιτώσει την ολοκληρωτική καταστροφή.
Μετά την ήττα στο Βατερλό, η Γαλλία επέστρεψε στα σύνορα που είχε πριν την εποχή του Ναπολέοντα και δεν κατάφερε ποτέ ξανά να ανακτήσει την ισχύ της. Ωστόσο, κανένας γάλλος και κανένας ευρωπαίος δεν ξέχασε τι μπορούσε να πετύχει μια χώρα με ένα πιο προηγμένο και φιλελεύθερο σύστημα διακυβέρνησης. Το πνεύμα της Γαλλικής επανάστασης σάρωσε την Ευρώπη και οι βασιλείες αντικαταστάθηκαν με συνταγματικές μοναρχίες. Κανένα βασίλειο και κανένα κράτος δεν θα ήταν ξανά το ίδιο.
Η μάχη της Χσου Πενγκ
Ημερομηνία: 6 Νοεμβρίου 1948 – 10 Ιανουαρίου 1949
Τοποθεσία: Σαντόνγκ, Γιανγκσού
Έκβαση: Καθοριστική νίκη των κομμουνιστικών δυνάμεων
Αντίπαλοι: Εθνικός Επαναστατικός Στρατός – Λαικός Απελευθερωτικός Στρατός
Ηγέτες: Λίου Τσι και Ντου Γιουμίνγκ – Λίου Μποτσένγκ και Ντενγκ Χσιαοπίνγκ
Στρατιωτική δύναμη: 920.000 – 600.000
Απώλειες: 555.000 – 134.000
Με το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και την ήττα της Ιαπωνίας, η απουσία κοινού εχθρού, έφερε ξανά στην επιφάνεια τη χρόνια διαμάχη των δυο μεγάλων κομμάτων που συναγωνίζονταν για δεκαετίες για τον έλεγχο της αχανούς αυτής χώρας. Αν και οι Ηνωμένες Πολιτείες έκαναν διάφορες προσπάθειες ειρήνευσης μεταξύ των δύο πλευρών, οι Κομμουνιστές και οι Εθνικιστές συνέχισαν τις εχθροπραξίες με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά οι Κομμουνιστές ήταν ισοδύναμοι αν όχι ισχυρότεροι από τους εθνικιστές. Στις 10 Οκτωβρίου 1947 , ο Μάο Τσετούνγκ απαίτησε την ανατροπή της κυβέρνησης των Εθνικιστών.
Μετά από δύο χρόνια πολέμου και αρκετές επιτυχίες των κομμουνιστών, ο Μάο διέγνωσε σωστά την ευκαιρία για την ολοκληρωτική συντριβή τους. Η μάχη της Χσου Πενγκ στον κινεζικό εμφύλιο πόλεμο ήταν μια από τις πιο πολύνεκρες στην ιστορία. Με το τέλος της, στις αρχές Ιανουαρίου 1949, περίπου 700 χιλιάδες στρατιώτες κείτονταν νεκροί και μια νέα εποχή άρχιζε στην Κίνα με κυρίαρχα χαρακτηριστικά την εσωστρέφεια και το δογματισμό. Ο Μάο ενδιαφέρθηκε πρωτίστως για το εσωτερικό της χώρας του και τις μεταρρυθμίσεις προς ένα κομμουνιστικό ιδεώδες παρά για τα διεθνή πράγματα.
Αν το αποτέλεσμα της ήταν διαφορετικό, είναι σχεδόν σίγουρο ότι με τη δύναμη της η Εθνικιστική Κίνα θα αποζητούσε πιο διευρυμένο ρόλο, θα είχε ακόμα μεγαλύτερες τριβές με την Σοβιετική Ένωση και θα ήταν από τους συμμάχους των ΗΠΑ στους πολέμους της Νοτιοανατολικής Ασίας. Είναι, επίσης, αμφίβολο αν σήμερα θα ήταν πυρηνική δύναμη δεδομένου ότι η πολεμική τους τεχνολογία είναι σοβιετικής προέλευσης από τα Καλάσνικοφ μέχρι τους βαλλιστικούς πυραύλους.
Η μάχη της Καχιαμάρκα
Τοποθεσία: Καχιαμάρκα, Περού
Αντίπαλοι: Ισπανία – Αυτοκρατορία των Ινκας
Έκβαση: Ολοκληρωτική επικράτηση των Ισπανών
Ηγέτες: Φρανσίσκο Πιζάρο - Αταχουάλπα
Στρατιωτική δύναμη: 168 – 7.000
Απώλειες: ένας τραυματίας – 6.000 έως 7.000 νεκροί
Τα ταξίδια του Χριστόφορου Κολόμβου στο Νέο Κόσμο είχαν ανοίξει τους θαλάσσιους δρόμους προς πλούτη ασύλληπτα στον ανθρώπινο νου. Μετά τις επιτυχίες του Χερνάν Κορτές στο Μεξικό, το Ισπανικό στέμμα ήθελε ακόμα περισσότερα και ο Φρανσίσκο Πιζάρο ήταν ο άνθρωπος τους. Ο νόθος γιος ενός επαγγελματία στρατιώτη κατατάχθηκε στο ναυτικό από έφηβος και συμμετείχε στα ταξίδια του Βάσκο Μπαλμπόα που ανακάλυψε τον Ειρηνικό Ωκεανό το 1513. Στα ταξίδια αυτά ήταν που άκουσε για πρώτη φορά τις ιστορίες για το χρυσό των φυλών του νότου.
Έχοντας κερδίσει την εύνοια των μοναρχικών κύκλων, ο Πιζάρο απέπλευσε για τη Νότιο Αμερική τον Ιανουάριο του 1531 με 265 στρατιώτες και 65 άλογα. Οι περισσότεροι ήταν οπλισμένοι με σπαθιά και ακόντια. Τρεις είχαν πρωτόγονα μουσκέτα και είκοσι βαλλίστρες. Ο μικρός σχετικά αριθμός τους και ο συνηθισμένος για την εποχή εξοπλισμός δεν τους εμπόδισε να τα βάλουν με ολόκληρη την αυτοκρατορία των Ίνκας και ένα στρατό τριάντα χιλιάδων αντρών.
Από την άλλη πλευρά, η αυτοκρατορία των Ίνκας ήταν πιο τεχνολογικά προοδευμένη της ηπείρου της. Μέχρι την άφιξη του Πιζάρο είχαν κατασκευάσει 15 χιλιάδες χιλιόμετρα δρόμων κατά μήκος της δυτικής ακτής της ηπείρου, είχαν υποτάξει τις περισσότερες ιθαγενείς φυλές, είχαν ενώσει περιοχές με κρεμαστές γέφυρες και σε καμία περίπτωση δε θεώρησαν μια δύναμη 265 αντρών ως απειλή.
Ο Πιζάρο, με το ιππικό και τους μουσκετοφόρους ως εμπροσθοφυλακή, επιτέθηκε στις 16 Νοεμβρίου 1532 σε μια δύναμη εφτά χιλιάδων αντρών, κατατροπώνοντας την. Οι στρατιώτες των Ίνκας φοβισμένοι από τους πυροβολισμούς, τους κανονιοβολισμούς και το ιππικό τράπηκαν σε άτακτη υποχώρηση αφήνοντας το βασιλιά τους όμηρο. Η μοναδική απώλεια από πλευράς Ισπανών ήταν ο ίδιος ο Πιζάρο που τραυματίστηκε ελαφρά στη προσπάθεια του να συλλάβει το βασιλιά Αταχουάλπα.
Σε μια και μόνο μάχη, ο Πιζάρο κατάφερε να υποτάξει μια ολόκληρη ήπειρο έξι εκατομμυρίων με το μικρότερο δυνατό αριθμό στρατιωτών. Ο πολιτισμός των Ίνκας σβήστηκε από το χάρτη, η ζούγκλα κατάπιε τα μνημεία και τις πόλεις τους και η ισπανική γλώσσα μαζί με τη χριστιανική θρησκεία κυριαρχούν στην ήπειρο ακόμα και σήμερα. Η μάχη της Καχιαμάρκα ήταν η πιο καθοριστική στην ιστορία της Νοτίου Αμερικής.
Η μάχη του Στάλινγκραντ
Τοποθεσία: Στάλινγκραντ, Σοβιετική Ένωση
Έκβαση: Καθοριστική επικράτηση του Κόκκινου Στρατού
Αντίπαλοι: Γερμανία – Σοβιετική Ένωση
Ηγέτες: Αδόλφος Χίτλερ – Ιωσήφ Στάλιν
Στρατιωτική δύναμη: 1.011.000 – 1.103.000
Απώλειες: 750.000 – 478.741
Η μάχη του Στάλινγκραντ, μια προσωπική ουσιαστικά αναμέτρηση μεταξύ Χίτλερ και Στάλιν και μια από τις πιο πολύνεκρες μάχες της ιστορίας με πάνω από ένα εκατομμύριο νεκρούς, ήταν η τελευταία μεγάλη επίθεση στο ανατολικό μέτωπο και η αρχή του τέλους της Ναζιστικής Γερμανίας.
Την άνοιξη του 1942, δύο στρατιές της Βέρμαχτ προέλασαν στο ανατολικό μέτωπο και θα μπορούσαν να έχουν καταλάβει την πόλη αν επιχειρούσαν μια συνδυασμένη επίθεση. Ωστόσο, ο Χίτλερ είχε αποφασίσει να στείλει την Πρώτη Στρατιά στον Καύκασο για να εξασφαλίσει τα πλούσια σε πετρέλαιο πεδία του Αζερμπαϊτζάν δίνοντας χρόνο στους σοβιετικούς για να ενισχύσουν τη φρουρά της πόλης. Μέχρι το Σεπτέμβριο του 1942 οι γερμανοί είχαν καταλάβει το κέντρο της πόλης αλλά οι ψυχωμένοι στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού αρνούνταν να παραδοθούν.
Μετά από μήνες οδομαχιών, ο ήδη αποδυναμωμένος γερμανικός στρατός ήταν αδύνατο να καταλάβει ολοκληρωτικά την πόλη. Τα πράγματα, όμως, σύντομα θα γίνονταν πολύ χειρότερα. Ο ρώσος Στρατηγός Ζούκοφ, κατατροπώνοντας τα ρουμανικά, ιταλικά και ουγγρικά τμήματα είχε αρχίσει να κυκλώνει τη δεύτερη στρατιά που τελικά παραδόθηκε στην ολότητα της συμπεριλαμβανομένων 23 στρατηγών, 90 χιλιάδων αντρών, 60 χιλιάδων αντρών, 1500 τανκ και 6 χιλιάδων πυροβόλων όπλων.
Η μάχη του Στάλινγκραντ δεν ήρθε φτηνά για τους Σοβιετικούς που έχασαν πάνω από μισό εκατομμύριο στρατιώτες στο πεδίο της μάχης. Ήταν μια ηρωική μάχη που άλλαξε τη ροή του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και ανέδειξε τη Σοβιετική Ένωση σε παγκόσμια δύναμη με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην ψυχροπολεμική περίοδο.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου